Klaar om te moorden

‘Waarom?’ vroeg de zachte stem achter hem. Lucian haalde even diep adem, sloot zijn ogen en concentreerde zich op de ademhaling van het meisje. ‘Waarom wat?’ antwoordde hij, zacht, haast onverstaanbaar. Ze pakte hem bij zijn schouders, draaide hem naar zich toe. Hij liet het toe. Hij opende zijn ogen, keek recht in de hare. ‘Waarom niet?’ vroeg ze. ‘Hope..’ begon hij en nam een hap adem. ‘Een leven zonder mij is niet moeilijk.’ Zijn serieuze blik liet haar weten dat hij elk woord meende. ‘Lucian, dit kan je niet maken..’ smeekte ze haast verslagen. De vampier kreeg een grijns op zijn gezicht bij die ene gedachte. ‘Wel, net zoals dat ik hem ga vermôorden.’ Hij liet zijn hand van haar schouder zakken en pakte even haar hand. Hij draaide zich om, liet de hand langzaam los en voor ze het wist was hij verdwenen in het niets.