Angst, een kloppend hart..

Ik vind het zelf het beste korte verhaal dat ik tot nu toe geschreven heb. Wat vinden jullie?
"Angst, een kloppend hart, een snelle ademhaling. De tranen stonden in haar ogen en langzaam gleden ze langs haar perfecte wangen. Ze trilde terwijl hij op haar af kwam. In haar ogen was de hele wereld om haar heen veranderd in een grote nachtmerrie. Ze liep naar achter, terwijl er een doodse stilte door het grote huis trok. ‘Laat me met rust.’ Een kille stem vulde de grote kamer. Voetje voor voetje schoof ze naar achter, botste tegen een tafeltje met een vaas. Met een hard geluid viel de vaas kapot neer op de marmeren vloer. Een rilling ging over haar rug. ‘Blijf uit mijn buurt’ piepte ze.

Van het ene op het andere moment was alles veranderd. Het huis leek op een spookhuis uit een van haar nachtmerries en de jongen die op haar afkwam was ooit zo vertrouwd geweest. De angst was haast te proeven, maar toch bleef hij dichter bij komen, net zolang tot hij in haar buurt was. Ze stond met haar rug tegen de muur. Hij legde zijn handen in haar zij en stond uiteindelijk stil. Hij keek haar aan. Ze wilde gillen, een harde koude kille krijs, maar er kwam niets uit haar keel. De tranen werden rood, rood als bloed en vormde kleine rode vlekken op haar kleding en op de grond. Zachtjes bracht hij haar kin wat meer omhoog. ‘Wees niet bang, er is niets om bang voor te zijn.’ De vertrouwde stem sprak tegen haar, de stem die van twee rode lippen afkwam. De lippen kwamen dichterbij en raakte die van haar. Alles om haar heen begon te draaien en bang sloot ze haar ogen.

Haar ogen hield ze gesloten en ze voelde een lichaam naast zich, tegen zich aan. ‘Wees niet bang, er is niets om bang voor te zijn.’ fluisterde de bekende stem, dezelfde stem die ze herinnerde van daarnet. ‘Luci-ian?’ stotterde haar bange stem. Ze opende haar ogen en de blik in zijn ogen was heel anders dan die ze van de laatste keer kon herinneren. Ze kon zijn regelmatige ademhaling horen. Het kalmeerde haar. ‘Rustig maar, Hope. Alles is goed. Ik ben bij je.’ fluisterde hij. Ze kroop dichter tegen hem aan, legde haar hoofd zwakjes tegen zijn schouder. ‘Het was alleen maar een droom.’ bevestigde ze en sloot haar ogen weer, met zijn armen om haar heen"

Peace, Nadine